Hepsi Çok Düşünmekten

Zaman geçtikçe her şey degerini yitiriyor. Aklınıza gelebilecek her şey. Bütün o vazgeçilmez sandığımız duygular, kardeşlikler hepsi yok olup gidiyor. Kala kala kendin kalıyorsun. Saf benliğinle tanışıyorsun. 

Kaçıncı tanışmam kendimle, bilmiyorum. Her bir vedanın sonrasinda kala kala bir ben bir de pişmanlıklarım kalıyor geriye. Onları gördükçe ruhumdan bir parça daha düşüp gidiyor. Kaçıncı parçamı düşürdüm yine ? Bilmiyorum. Her yenilginin ardından elimde kalan hırsım ve kanamış dizlerim. 

Pembe yalanlarım vardır benim. Bir şeyi gerekli gördüğüm takdirde söylerim yakınımdakine. Aklı bende kalmasın diye. Sonra bu yalan en siyahından görülür. Belki de yalanın rengi yoktur, ben öğrenememişimdir. 

Sanırım çevremdekileri çok düşünmekten kaybediyorum ben. 

Hepsi çok düşünmekten ve kendimden çok değer vermekten.