Lise Notları(4)

 Bu yazıyı yazmadan önce kafamda "Lise hayatınız boyunca ciddi bir ilişkiye girmeyin." diye giriş yapmak vardı. Sonra kendi kendime kızdım. Çünkü, ilişki denen şeyi bilinçaltımızda "ciddi-ciddi değil" diye gruplandırmışız. İzlediğimiz diziler, filmler, okuduğumuz kitaplar vs. bu düşüncede büyük payı olan etkenlerdir. Ondan dolayı yazıya girmeden önce bu konuya değinmek istiyorum.
 İlk insan çoğu inanışta Adem'dir. Ardından da Havva gelmiştir. Yani insan bir çift olarak yer yüzüne inmiştir. Yaradılıştan gelen bir "çift" oluşumu vardır. Erkek, kadın için bir ihtiyaç; kadın da erkek için bir ihtiyaçtır. Cinsel etmenleri bir kenara bırakırsak  insan; güveneceği, hayatını paylaşabileceği, sıkıntılarını, dertlerini, sevinçlerini, sırlarını paylaşabileceği bir yoldaş, dertdaş, sırtdaş, hayat arkadaşı ister. Bunun sonucunda yaradılıştan gelme bir "Çift" kavramı oluşur. Günümüzde öyle bir algı ile besleniyoruz ki, böylesine kutsal bir şeyi "Ciddi- Ciddi değil" diye ayırıyoruz. Çocuk oyuncağı yapıyoruz bir nevi. Şimdi yazımıza dönelim. Lise hayatınız boyunca arkadaşlık dışında bir kız erkek ilişkisine girmenizi önermiyorum.
 10. sınıfa girmeden önceki yaz tatilinde, kurban bayramının ilk günü, bana bir mesaj geldi facebook denen illetten."Merhaba kazandibi, rüyamda seni gördüm, kötü durumdaydın, arıyıp hem bayramını kutlamak hem de halini hatrını sormak istedim ama telefonun olmadığı için arayamadım. Ben de burdan yazayım dedim" tarzı bir şeydi.17 yıllık hayatımın 2 buçuk yılını feda edeceğim biriyle konuşmaya başladığım ilk gündü. Ortaokuldan tanıdığım bir arkadaşımdı. Ben de cevap verdim "İyiyim, senin de kurban bayramın kutlu olsun..." falan filan. Net hatırlamıyorum çoğunu. Ben de numaramın olmadığına dahil sarf ettiği cümlelere ithafen numaramı verdim. Konuşma telefona kaydı.
 İlişkimizin ilk bir buçuk yılında şunu hep demşizdir birbirimize: "Biz nasıl bu hale geldik. Nasıl bu kadar yakın olduk birbirimize." Bunu hala sorarım kendime. İnanır mısınız, cevabı yok. Biz bir anda birbirimize yakınlaştık. Birbirimizin en iyi dostu olduk, birbirimizin sırdaşı olduk. Sabahdan akşama kadar konuşur olduk. Sonra midemizdeki tırtılların koza örmesini hisseder olduk. Ardından tırtılların kozada bekleyişi, sonra kozadan çıkan güzel kelebeklerin kanatlanıp midemizde uçuşması... Her şey bir anda oldu gibi geldi bana, ama aslında birbirimize açılmak için 2 ay bekledik. Sonra, adettendir, ben açıldım. Sonra çıkışı olmayan bir yola girdik.
 Açıldıktan sonra bir durgunluk olur. Çekinme dönemi falan, şu an onları yaşadık mı yaşamadık mı hatırlamıyorum. 10. sınıf hayatımda bir siyah nokta gibi zaten, çoğu ayrıntıyı hatırlamıyorum. Her şey toz pembe giderken, bi anda çeşitli bahaneler çerçevesinde ayrılıverdik. Sömestrdı.
 O zaman benim düşüncelerimin çocuk olduğu bir evreydi. Tamamen yıkıldım desen yeridir. Derslerde boyuna uyumaya başladım, insan ilişkileri taban yaptı, kimseyle konuşmaz oldum. Üst baş dağınık, tip kayık, gülmeyi unutan, saçma sapan bir tipleme. Hayatım kaydı yani özetle. O halde bir dönemi geçirdim. Ardından aklıma bir fikir geldi. Doğum gününe bir video hazırlayacaktım.
 Bir metin oluşturdum kendim. Kafamda metindeki her cümleyi bir insan söyleyecek şekilde oluşturulacak bir video vardı. Yapması, montajlaması, sonra bu videodan O'nun haberdar edilmesi...
 Zordu. Ama imkansız değildi.