İnsanlardan Korkmak

Hayat devam ediyor. Günler geçiyor, güneş bir batıyor, bir doğuyor. Sıradan, monoton günler birbirini kovalıyor. Günler geçiyor, haftalar geçiyor, yıllar geçiyor. Bir çok şey yaşıyoruz, bir çok şey değişiyor. Ama içimizdeki bazı şeyler değişmiyor.
Unutmak istiyoruz, önümüze bakmak, yeni bir sayfa açmak, temiz bir sayfa. Ama ayağa kalkıp yürümeye çalışınca, geride yaşadığımız şeylere kelepçelendiğini görüyoruz ayaklarımızın. Gidemiyoruz. Kurtulmaya çalışıyoruz o kelepçelerden, ama anahtar bize bunu yapanlarda duruyor. Dönemiyoruz, düzeltemiyoruz bazı şeyleri. Zincirleri kesiyoruz ama kelepçeden bir parça hep ayağımızda. Başımızı her yere eğdiğimiz zaman görüyoruz kelepçeyi, geçmişi hatırlatıyor bize. Sevdiklerimizi, güvendiğimiz insanları... En çok guvendiğimiz ve birden güvenemediğimiz insanları.
O insanların her biri birer tuğla koyuyor kalbimizin etrafına, kale inşa ediyorlar. Diğer gelenler içeri girmekte zorlansın diye, daha zor güvenelim, daha zor sevelim diye. O insanlar ki bizi en iyi anlayan, bizi en çok dinleyen, bizi mutlu etmesini bilen, ama bir yandan da mutsuz etmeyi en güzel beceren ...
Seviyorsun, çok değer veriyorsun. Bazen seni üzüyor ama eyvallah diyorsun. Ya sonra? Bir daha üzüyor, diyorsun ki 'Bir daha yapmaz, ona güveniyorum.'. Sonra o bir daha yapıyor. Sen bir daha diyorsun, 'Yok yapmaz artık, tamam.'. Bu sefer önceki güvendiğinden daha çok güveniyorsun. Sonra yine yapıyor, yine, yine...
Güven denen şeyin doruklarına çıkıyorsun, bir dağın zirvesine çıkar gibi. Tepeye çıkınca bakıyorsun ki, bulutların efkarından yağan karlardan başka bir şey yok zirvede. Soğuk var orada, yalnızlık var. Zirve dar zaten, tek kişilik. Tırmanmak için harcadığın onca enerji, çaba, fedakarlık, zaman, hepsi boşunaymıș diyorsun.
İnemiyorsun aşağı, cesaret edemiyorsun.
Korkuyorsun diğer insanların yanına inmeye, güvenemiyorsun. 'Ya inmek için harcayacağım enerjiye, çabaya değmezse? ' diyorsun.
Halbuki seni aşağıda bekleyen bir sürü insan, sana güvenmeye hazır, seni dinlemeye hazır, belki seni hiç üzmeyecek.
Korkuyorsun. Tekrar üzmelerinden korkuyorsun seni, tekrar kalbini kırmalarından. Tekrardan güvenmeye başlamaya cesaret edemiyorsun.
Ya yine üzerlerse seni, ya yine kıyarlarsa sana?