BİZ

Daha önce hiç bilmediğimiz bir toprağa karışmışız.

Bütün bilgisizliğimize ve cahilliğimize rağmen üstelik
Biten bir savaşın zafer nidaları çınlatırken kulakları
Savunulması gereken son bir kaleye doğru adım adım yaklaşmışız.
Son kale...

Yazdıkça azalan mürekkepler , çoğalan sayfalar ve ulaklar.
Sonsuzluğa mühürlenen ve uçurulan kuşlar,
Beklemek...
Daha fazla beklemek.

Sorma karanlığı bilemez.
Karanlığın ortasında aydınlık değilsen,
Ve bizler hiçliğin ortasında kendimizi görünür kılmış isek ,
O halde aydınlık mıdır bizi gösteren ?


Bilmediğimiz bu topraklara inşa etmişsek tapınakları,
Ve şehvetin on beşinci basamağında var olduysak,
Dünya'ya açılan bir kapının deliğinden bıraktık tohumumuzu.
Bilmediğimiz bu toprağa karışırken tekrar tekrar
Kısır döngüde ,
Yeşerttik bizden olan ne varsa.
Tekrar toprağa karışana kadar...