Hâkikatin İlkel İfadesi

Elden ele geçti yıllarca

Anlayamayacağımız kelimelerde çınladı

Zonkladı

Kafalarımızda geceleri

Kendimizi suçladık durmadan

Yorulamazdık

Çalıştık

Yoktuk yoksa

Çalıştığımız kadar görebildik kelimeleri

Kaç kalem bitirdik

Kaç çöp tenekesi çıkardık kapının önüne

Doldular

Ama hep noksan kaldı

Masaya dökebildiklerimiz…

Sonra nefret doldurdu o boşluklarımızı

Çıkardık tüm pençeleri

Sıyırdık kınından palaları

Savurduk elimizin uzandığınca

Kestik kafaları

Dizdik yan yana

Üst üste

Kanlar içinde yüzdük günlerce

Bir tane bırakmadık

Masa tertemiz kalana kadar

Tüm kalemleri kırdık

Bağırdık

Yumruk salladık

Aldık çıkınımızı sırtımıza

Dolaştık tüm ovaları

Ve bulduk her köşedeki saklananı

Yüzdük derilerini

Hıncımız bitse de

Bitmedi arzumuz onları yok etmek için

Sildik yeryüzünden isimlerini…

Sonra sıcak bir duş aldık

Bir kahve yaptık kendimize

Boynumuzu çıtlattık

Ve oturduk masaya tekrardan

Kendi kelimelerimizle tekrardan

En ilkel biçimiyle

Söyledik…