Bazı zamanlar hayata dahil olmak istemezsin.Dışarıdan olanları izleyip gülmek ağlamak yada olanları kafana göre yargılayıp bir film oluşturursun .
Bu daha cazip gelir ama hayat seni bir kara delik gibi içine çeker kaçamazsın .Her şey üstüne gelirken kaçmak ,saklanmak istersin ama yapamazsın .Ama hayatla savaşabilirsin .Hayat sevdiklerini tek tek alırken , istediklerine ulaşmak için boşa çıkan savaşlar hepsi üstüne üstüne gelir,kendini farklı hissetmek istersin olmaz .Senin kendini sıradan hissettirmeyen insanlarda hayatından yavaşça çıkar.Sessizce sana belli etmeden Anladığında savaşmak için geç kalırsın .Bazen sadece köşeye sıkışırsın ve karanlık odada bir köşede ağlarsın .Belkide elinde her şey vardır notların iyidir yada kariyerin iyi gidiyor .Ama kalbinde doğru gitmeyen bir şeyler vardı .Dindirmenin yolunu içine atıp başkasıymış gibi davranarak içinde hiç acı,yalnızlık,dışlanmışlık ve çaresiz bir çocuk olmayan biri gibi davranırsın .Tolstoy bir sözü söylemişti ''SEVDİĞİMİZ İNSANLARI KAYBETMEYE ALIŞTIĞINIZ ZAMAN,HAYATI ÖNEMSEMEMEYE ALIŞIYORSUNUZ.''.
Belki aşk acısı,okulda başarısız olma korkusu,sevdiğin insanların sizi bırakması belkide anlamaya çalıştığınız birinin sizi anlamaması, sıradan salak biri gibi görmesi belkide sevdiğinizin değer verdiğinizin umduğunuz gibi olmaması....
Beni okuyan benim gibi olan birilerinin olduğunu biliyorum ve onlara sesleniyorum ''Hayatınız kahramanı siz olun en çaresiz sıkışmış anınızda birinin sizi gelip kurtarmasını beklemeyin .Aynı mutluluğu beklersek mutlu olmadan öleceğimiz gibi '' Mutlu olun en azından güçlü olun hayatımızda hep bir amaç var dır.Benim ki motor alıp ,müzisyen olup dünyayı gezmek(müzisyen olma kısmı olamıycak ama olsun)......
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder