Tüm umudum, sana olan tüm bağlılığım beraber kurduğumuz hayallerimiz yok artık .
Her sayfa çevirişimde biraz daha acıdı kalbim, her kaleme alışımda daha da arttı özlemim. Artık 'yok'luğun tüm anlamlarına sahip birisin , her aklıma gelişinde, her ismini duyduğumda ufak bir kalp acısından başka bir şey hatırlatmayacak seni. Keşke iyi bir sonumuz olsaydı keşke bu ihanetinin, acımasızlığının yerine kurduğumuz o tonla güzel hayaller, seni seviyorumlu cümlelerinle hatırlayabilseydim seni.
''Hala çözemediğim bir gizem var, o da neden bazı insanların hayatımıza girdiği, neden bazılarının hayatımızdan çıktığı ve diğerlerinin bir parçamız olması.. her ilişki hayat boyu sürmek zorunda değilidir. 'Sonsuza kadar süren şey ise biri gittiğinde hissettiğiniz acıdır.'' demiş Kafka..
Vakit geçiyor..
Senin hakkında söyleyecek laflarım azalıyor.
Birlikte geçirdiğimiz son gün aklımda sahne alıyor şu dakika, kim bilebilirdi bir saat bekleyip beş dakika görüştüğümüz günün bizim son günümüz olacağını, kim bilebilirdi ki o gün son kez sarılacağımızı, bir daha hiç kavuşamayacak ellerimizi son kez tuttuğumuzu.. Ben hep beraber olacağımıza, hep birbirimizi seveceğimize o kadar inanmıştım ki.. Bu acı hiç geçmiyor.
Demek ki her şey buraya kadarmış, acısıyla tatlısıyla hatradeğer tonla anıyla dolu bir defter duruyor karşımda. İstemeye istemeye, inanmaya hala cesaret edemediğim bu hikaye tam bir klasik Türk filmi gibi mutlu başlayıp, dinmeyen çaresi bulunmayan bir acı eşliğinde son buluyor. Her şeye rağmen yaşattıkların, yaşadıklarımız için teşekkür ederim, varlığıyla mutlu olduğun insanlarla yaşaman dileğiyle.
Velhasıl kelam;
Yarım kalmış hikaye yoktur.
o hikaye, o kadardır sevgili..
üzdün.. :(
YanıtlaSil