Yalnız Canavarım

Radyoda değişen şarkılar gibiydi yalnızlığım.Yalnızlığım savruluyor hep bir köşelere.Kendimi hep bi boşlukta hissediyorum ne mutluyum ,ne mutsuz.
Bu normalmi sence?Yoksa buna sebep olan insanlarmı? Bu soruların beynimi kurcalamasına daha fazla izin vermeden düzgünce bir düşüneyim.Hayatımda kalıcı insanlar oldumu diye.
Öncelikle ailemi düşüneyim;ailemdeki herkes hayat mücadelesi icinde annem babam abim ablam kardeşim hepsinin kendine gore buyuk problemleri var ve onlari çözmeye çalışıyorlar,aynı evin içinde birbirimizin yanından öylece geçiyoruz. 
Arkadaşlarımda sıra onlarla iyi ve kötü anılarım olsada onlarda beni yalnız bıraktılar oysa ben onların hep yanındaydım.Bu insanlara vefasızlarsürüsü demem yanlış olmaz heralde. Şimdi sıra sevgilimde (!).Ama malesef benim hiç sevgilim olmadı.Beni bu yalnızlığımdan çekip kurtaracak,yada bu yalnızlığıma ortak olacak kimse olmadı. Sorun bendemi yoksa insanlardamı diye hep sordum kendime ve sanırım sorunun cevabı belli insanlar bencil ve çıkarcılar ve ben bu topluluğu hiç sevmem.Etrafımdaki sevgililere bakıyorumda hepsi menfaat ,çıkar için birlikteler gibi (tabi bu benim fikrim)birbirlerini anlamayan bencil insan sürüsü işte.Belkide bu düşüncelerimdir beni yalnızlığın en derinlerine çeken . 
Her zaman tutunacak bi dal aradım.Yalnızlığımı o daldaki kuşla unutmayı umdum ama ya o dala hiç kuş gelmedi yada o dal kırıldı ve ben küüt diye yalnızlığıma düştüm yine.Rahatça ağlayabileceğim bir omuz aradim göz yaşlarımla yalnızlığımı akıtmak istedigim bir omuz istedim ama hiç bir omuz yalnızlığımın büyüklüğünü kaldıramadı ve ben hep içime içime ağlayarak yalnızlığımı iyice büyüttüm ve bir canavar yetistirdim.Anlaşılan benim bu yalnız canavarım yalnızlık egemenliğinde hep yalnız kalacak ve  ne yok olacak ne de kendine bir ortak bulabilecek....