Düşünüyorum.
Issız,
soğuk,
ürkütücü bir şehir gibi,
olmanın sırrı neydi?
Şerefi şaibeli kaldırılan kadehler mi?
Kadehteki rakının bitmişliği mi?
Sol belimde Aşktan çakının soğuk demiri mi?
Yoksa teninde gezen ıssız parmak izleri mi?
Geçmek isteyip geçemediğim karanlık dehliz,
gitmene sebepti.
Gitmen,
şahsı nazımda,
kalender bir eylemdir,
kabullendim.
Hakkıdır kanatlanmak dedim.
Göğüs kafesimden,
Dünyevi karanlığa kanat çırpışını izledim.
Bil istedim,
sana dair her şeyi dua ile besledim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder