Dert Faslı

       Dert olur.
     
       Öyle bi' olur ki... Kimseye anlatamazsın. Boğazında yutulamayan lokma gibi takılır kalır, suya ihtiyaç duyarsın kolayca gitmesi için... Bulamazsın.

        Gerçi anlatsan neye yarar? O da anlık rahatlamadır. Ağlamak gibi, uyumak gibi, ağrı kesiciler gibi. Yine de devam etmek zorundasın.
        Birikir, birikir, birikir... İçinde dağ olur. Başkaları gelir üstüne biraz daha atar. Çünkü kimse gerçekten içinde neler yaşadığınla ilgilenmez. Bitsin diye çığlık atmak istersin, hoş o da işe yaramaz. Ve bu sefer acının biteceği yere, sen bitersin.
        Anlattığını varsayalım. Anlattın, karşındaki seni teselliye başladı. Bir de üstüne ''seni anlıyorum.'' dedi. İçinden bi' yerden birazcık rahatlasan da biliyorsun onunkiyle bir olmadığını. Kimsenin acısı birbiriyle aynı olamaz ki, değil mi?
       Fakat, nefes alırsın. İçinde bi' umut atan kalbin vardır. O canlıdır, hisseder. Sanırım bi' bildiği var dersin.
     
      Başka çaren mi var?