Çünkü artık herkese yetemiyordum. Uğraşamıyordum. Ve bu yüzden tek tek başımı ağrıtan soru işaretlerini silmeye başladım. Belki de en çok sevdiklerimdi bu sildiklerim. Belki de beni en çok düşünenlerdi başımı ağrıtanlar. Hiç üşenmedim. Tek tek çizgi çektim. Sonra gerisi geldi zaten. Kimine göz yaşı döktüm kimine tebessüm bıraktım. Ama ben en iyisini yaptım. Şimdi bakıyorum da ben gerçekten gülüyorum. Düşünmüyorum. Ve başım ağırmıyor.
Ah annem ah ! Sözünü yıllar önce dinlemeliydim aslında. O zaman 6 seneyi heba etmezdim belki de . Ama bunlarda keşke olarak kalmayacak yüreğim de . Her insan bana bir hikaye bir iz bir anı bıraktı aslında. Bu yüzden çoktan seçmeli hikayelerle dolu bir kitap olup çıktım şu hayatta.
Her hikaye bana bir ders kattığı kadar umursamazlıkta eklemişti aslında. Bakıyorum da ben adım atmaya korkan ufaklık koşar adım gidiyorum hayatımda. Bunun olması lazımmış meğersem. Bir cümleyi 2 kere düşünüp kuran insana ne oldu peki ? "Patavatsız" kelimesinin karşılığı oldum sanırım. Sırf başım ağırmasın diye yapıyorum tüm bunları. Çünkü benim canım tatlılaştı artık. Baktım ki herkesin canı kendine tatlı. Benim ki neden tatlı olmasın ki ? dedim sonra usulca. Ve "boşvermişim dünyaya" demeye başladım her geçen gün. Çünkü bu benim hayatımdı. Doğrularıyla yanlışlarıyla benim filmimdi. Ama bunu kimse görememişti. Herkes baş rol olma hırsıyla girip bu filme yön vermeye çalışmıştı meğersem. Kimisi beni uçuruma götürmüştü. Kimisi tepelere çıkartmıştı. Ama hiç biri şuan ki huzurumu bana verememişti.
Şimdi dümen bende. Ve hissedebiliyorum bu gücü,kuvveti. Gemime sayılı insan aldım. Ve belki de elim de olsa hepsini odalara kilitlerim. Kimse onları görmesin,bilmesin isterim. Öylesine özel, öylesine değerli parçalarım oldular benim.
Yeni bir hayata başladım. Yeni parçalarımla. Bu puzzle da birden çok parça gerekecek belki ama ben bu sefer o parçaları insanlardan yana kullanmayacağım. "Huzur" ve "Mutluluk" eksikliği en güzel yönleriyle tamamlayacaktır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder